# Το εσωτερικό ρητορικό τοπίο του ποιητή συνδηλώνεται μέσα από τριτοπρόσωπη αφήγηση σε μια «λαμβάνουσα και ανώνυμη γλώσσα». Μια γλώσσα που γίνεται ροή, φωνή ή μια σειρά επιδράσεων που δεν «λέει» ή «σημαίνει» κάτι, αλλά παράγει. ‘Ένα πέρασμα από τον θόρυβο στη λέξη, από τον ήχο σε ένα υποτιθέμενο νόημα, που στην ποίηση, φαντάζει σαν ένας επιτελεσμένος [ήδη/από πάντα] χρησμός. «Έτσι έχουν τα πράγματα: Για να υφίσταται το κάθε χρίσμα, πρέπει να του αφαιρείται η χρήση.» Υιοθετώντας, η ποίηση του Γεωργίου, το ύφος της από το ίδιο το βίωμα, καθώς ενσκήπτει πάνω από τον ανθρώπινο σπαραγμό που γίνεται λόγος ανακόλουθος και παραληρηματικός και ενώ υπαινίσσεται ότι εγκαταλείπει το νόημα καθώς η ψυχή αποχαιρετά, κατορθώνει να ανάγει τη γλώσσα στο ύψιστο μέσο, να αποκαλύπτει μέσα από την ακρότητα τις δυνατότητες και τα όριά της και να υπενθυμίζει την ορμή της: είμαστε η γλώσσα που μιλούμε. Το βιβλίο ποίησης «Τα Γλωσσηματικά» του Δώρου Γεωργίου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις τεχνοδρόμ...